Παρασκευή, 28 Αυγούστου '10

"θυμάσαι που κάποτε σου είχα μιλήσει για αυτές τις νύχτες...;
αυτές που όλα θα θελα να ηταν αλλιώς...;
αυτές τις νύχτες που θα'θελα να είσαι εδώ
να μου συμπληρώνεις το μισό μου εγώ....;
εδώ και καιρό
ακροβατώ ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα...
έχω βαρεθεί να καταστρέφω τις ημέρες μου για ανούσιους λόγους
το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω... δεν είναι η πτώση όμως αυτό που φοβάμαι...
το ξέρω πως δεν θα αργήσω να σηκωθώ ξανά, πάντα αυτό κάνω
ξέρω τις δυνατότητες μου, τι μπορώ να κάνω και τι όχι·
και αν προσπαθήσω, μπορώ να πετύχω απίστευτα πράγματα...
όχι...όχι, άλλο πράγμα φοβάμαι.
ώρες ώρες όλα μοιάζουν ψεύτικα.
μπερδεύω τα πράγματα μες στο μυαλό μου και δημιουργώ ψευδαισθήσεις
μόνο και μόνο για να γίνω ευτυχισμένη...επιφανειακά
λένε πως δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, μόνο ευτυχισμένες στιγμές.
τους φωνάζω πως λένε ψέμματα.
άνθρωποι σαν εμένα το ξέρουν αυτό!
ένα βράδυ μου είπαν πως η ζωή είναι πολύ απλή και πολύ εύκολη
συνειδητοποίησα πως είχαν δίκιο, εμείς πάμε την ζωή μας όπου θέλουμε
και εγώ θα πάω την δική μου εκεί ακριβώς που πρέπει,
τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω.
λάβα οργή ξεχύνεται στα σωθικά μου,
δεν πρέπει όμως να το δείξω, γιατί ξέρω ποιος κάποιος θα πληγωθεί απ'αυτό...
ίσως και ο εαυτός μου
σύντομα θα βρω τον τρόπο να αποβάλλω αυτό τον θυμό και όταν το κάνω
θα γίνω τελείως όπως πρώτα.
το ξέρω ότι αυτή η ώρα δεν θα αργήσει.
και όταν έρθει, θα γίνω όπως ήμουν παλιά.
η διαφορά έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται στην αύρα που εκδίδω
και θα το καταλάβεις, η διαφορά θα φαίνεται στα μάτια μου..."

Απώλεια

Τρεκλίζοντας έπεσε στο έδαφος.
Σκορπισμένα της ψυχής του τα θραύσματα,
ο Άνεμος τα πήρε μακριά
και άφησε πίσω του ένα άδειο κουφάρι.

Το σκοτάδι δεν άργησε να πέσει,
θαρρείς θρηνούσε και αυτό.
Το φεγγάρι κρύφτηκε και ήταν πλέον μόνος
Σιγανό αναφιλητό έπνιγε τις λέξεις
Η Μοναξιά του σκούπιζε τα δάκρυα

Στην αρχή, υπήρχε δυσπιστία.
την διαδέχτηκαν ο πόνος, η θλίψη και η οργή.
Η Νύχτα απάλυνε τον πόνο στοργικά,
μοιράζοντας την λήθη.

Όταν όλα ξεχάστηκαν, απέμεινε το φρικτό, αβάσταχτο συναίσθημα
της ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Putana (όπως λένε και οι φίλοι μας the Italians)

Κάποια, κάποτε, μετά από μια περίεργη συζήτηση μου είπε πως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Εγώ της απάντησα πως η ζωή είναι ωραία, απλά οι άνθρωποι είναι πουτάνες. Όχι, ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να κράξω. Απλά να εκφράσω το συναίσθημα που μου έβγαλε αυτή η συζήτηση. Όχι, η ζωή δεν είναι πουτάνα, οι άνθρωποι είναι. Για αυτό πρέπει να μάθεις να τους χειρίζεσαι. Να τους χειραγωγείς. Να τους ξεχωρίζεις. Να τους βάζεις όρια. Και όταν πάνε να τα περάσουν να τους λες 'ψιτ, πουτανάκι, back off' και να μην τους αφήνεις να εισβάλλουν στην ζωή σου. Και αυτούς που ξέρεις πως είναι διπρόσωπα φίδια, να τους εκμεταλλεύεσαι, για το δικό σου όφελος, ίσως και για δικό τους (ποτέ δεν ξέρεις). Ακούγομαι κακιά; Μπορεί και να είμαι. Είμαι όμως και αληθινή, και δεν προσποιούμαι. Ώρες αφού τελείωσε αυτή η συζήτηση πραγματευόμουν το συγκεκριμένο θέμα και δεν κατέληξα πουθενά τελικά. Ωραίες οι 'συμβουλές' που δίνω, ή ίδια τις ακολουθώ όμως ή παραμυθιάζω το μικρό μου μυαλουδάκι?

Η Κάποια έκλεισε τη συζήτηση με τα εξής λόγια
μακάρι μια μέρα να ξεχάσω
και να είναι τα πράγματα όπως εγώ τα βλέπω
και όχι όπως πρέπει να είναι
μακάρι
να είναι μια όμορφη ζωή
σε αυτό ήπια σήμερα
όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όσους αγαπω

....μετά από αυτό έφυγε

Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.

Η ώρα είναι προχωρημένη όταν αποφασίζουμε να επιστρέψουμε επιτέλους. Το σκοτάδι πυκνό, όπως είναι φυσικό, αλλά με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως έχω πλέον τη θέα του ολόφωτου ουρανού. Τα σύννεφα έχουν αποχωρήσει από το σκηνικό.

Όταν χωριστήκαμε με τους άλλους, άρχισα να προχωράω μόνη μου κοιτάζοντας τ'αστέρια.
Το κάνω συχνά αυτό. Να χαζεύω εννοώ, να μην κοιτάζω που πηγαίνω. Είμαι τυχερή που δεν είχα κανένα σοβαρό ατύχημα μέχρι στιγμής.

Τελοσπάντων. Συνέχιζω να προχωράω, ακόμα και έτσι. Κάτι τέτοιες ώρες οι αισθήσεις μου έχουν τόσο πολύ οξυνθεί, που αντιλαμβάνομαι και το παραμικρό κλαδάκι που θα πέσει κάτω.
Περνάω δίπλα από κάτι κάδους, μπόχα. Πάλι απεργία. Πατάω ένα άμοιρο γατί. Ζητάω συγγνώμη νοερά ("Σόρρυ!"). Ένα στενό πιο κάτω, μια οικογένεια τσακώνεται. Άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν τέτοια ώρα;

Μέσα στις σκιές, αναγνωρίζω τη σιλουέτα ενός φίλου μου. Παριστάνω όμως πως δεν τον αντιλαμβάνομαι, προτιμώ  να πάω από άλλο δρόμο και να μην του μιλήσω. Θα μου διέκοπτε τις σκέψεις μου. Καθόλου καλό αυτό. Άντε να ξαναβρώ τον ειρμό μου μετά.

Στη μονοκατοικία μπροστά μου, ένα ζευγάρι έχει ξεχάσει τις κουρτίνες ανοικτές. Φιλιούνται παθιασμένα.  Τόσο παθιασμένα που δεν έχουν αντιληφθεί έναν ηλικιωμένο ματάκια που έχει αράξει στο απέναντι μπαλκόνι και απολαμβάνει το δωρεάν θέαμα. Ποιος ξέρει πόσο καιρό έχουν να δουν τα ματάκια του τέτοια. Σε αντίθεση με το ζευγάρι, εγώ τον αντιλαμβάνομαι όμως. Χάρη στην παρατηρητικότητά μου. Και στο φτέρνισμα που δεν κατάφερε να συγκρατήσει. Γεράματα και ίωση. Στρίβω.

Οι αμυγδαλιές είναι υπέροχες αυτή την εποχή. Ανέκαθεν τις λάτρευα.
Θυμάμαι μικρή, γύρω στα τέσσερα-πέντε, που πήγαινα κάθε πρωί για μάθημα -τι μάθημα να μου πεις τώρα- περνούσα από ένα δρόμο που ήταν γεμάτος ανθισμένες αμυγδαλιές...Και όταν φυσούσε τα μικρά τους άνθη στροβιλίζονταν και χόρευαν με τον άνεμο..γυρνούσαν, γυρνούσαν, γυρνούσαν...και γυρνούσα και εγώ μαζί τους, άπειρες στροφές, τις είχα μετρήσει μία-μία.

Περνάω από το πάρκο. Δεν είναι κανείς τέτοια ώρα, και η ησυχία του μοιάζει τρομαχτική, παράξενη, και απόκοσμη παράλληλα.
Βγάζω τα ακουστικά, αλλά τα ξαναβάζω μέσα. "Γιατί, θα ενοχλήσω κανέναν;"
Τότε βλέπω μια γνωστή μορφή να πλησιάζει προς τα εμένα.
"Μα τι σύμπτωση, τι ευτηχής συγκηρία!" Χα. Κάθεται. Μιλάμε.
Αγάπη, φιλία, συναίσθημα, έρωτας.
Τι μπερδεμένα συναισθήματα! Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.

Bourbon in your eyes

Ένα κρύο δειλινό του χειμώνα. Σταγόνες στάζουν και κυλάνε στα παράθυρα, και μια μελαχρινή κοπέλα με έντονα γαλανά μάτια απλώνει κόκκινο κραγιόν στα καλοσχηματισμένα και γεμάτα χείλη της. Αρπάζει το παλτό της και ορμάει έξω από την πόρτα. Μπαίνει σε ένα ταξί και κατεβαίνει όταν φτάνει στο κέντρο της πόλης. Φτάνει σε ένα παλιό, ντεμοντέ μπαράκι με γουστόζικη μουσική. Προφανώς τους ξέρει όλους εκεί, γιατί όλοι της γνέφουν έντονα με το που την βλέπουν. Μάλλον, τους ξέρει όλους εκτός από έναν. Καρφώνει το βλέμμα της διερευνητικά πάνω στον γοητευτικό άγνωστο. Ο Άγνωστος κάνει το ίδιο.
Τότε το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα και ένας χορός. Ένας χορός και ένα φιλί στο τέλος του τραγουδιού. Και ξαφνικά βρέθηκαν αγκαλιασμένοι πάνω στα ιδρωμένα σεντόνια.

Παράξενες ψυχές

Δεν ειναι εκτυφλωτική αυτή η υποκρισία? Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν την ματαιότητα? Τσακώνονται μεταξύ τους, χαλάνε σχέσεις, δεν υπολογίζουν οικογένεια, φίλους, πατρίδα, θρησκεία, ιερά και όσια και ότι άλλο μπορεί να καταπατήσει κάποιος γενικά. Μιζέρια. Ένας μαλακας και τίποτα περισσοτερο, άλλη μια κατσαρίδα κάτω από το τραπέζι, που λαδώνεται, μαχαιρώνει πισώπλατα και το μυαλό του δεν μπορεί ούτε καν να συλλάβει το βόθρο μέσα στον οποίο τσαλαβουτά. Πως είναι ποτέ δυνατόν τέτοια κατακάθια να ελπίζουν ότι θα καταφέρουν ποτέ...αλλά όχι, δεν ελπίζουν. Περίεργο πράγμα η ζωή. Η δική τους. "Και τι να κάνουμε λοιπόν, γλυκιά μου?" Ας μισήσουμε τον κόσμο. Όχι, λάθος. "Να νιώσουμε οίκτο?" Ναι, μπορεί. Θέλω να πω, γιατί όχι? Μόνοι τους το προκαλούν. Αλλά και πάλι. "Ε τότε τι?" Απλά. Μείνε όπως είσαι και μην αλλάξεις. Έχεις περισσότερη αυτοκαταστροφική δύναμη και από τον Σιντ Βίσιους, αλλά δεν είναι ανάγκη να την χρησιμοποιήσεις. Μείνε εσύ. Και κάποτε θα βρεις και άλλους σαν εσένα. Μπορεί να τους έχεις βρει ήδη. 

The Raven

Edgar Allan Poe
CREDITS TO valia FOR THIS


Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door -
Only this, and nothing more."

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December,
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; - vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow - sorrow for the lost Lenore -
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore -
Nameless here for evermore.




Στα μεσάνυχτα χαμένος, μόνος κι αποκαμωμένος,
Από αλλόκοτη μελέτη για τη γνώση την παλιά,
Έγειρα για να πλαγιάσω, μα προτού καν ξαποστάσω,
Ένας ήχος πάλαφρος γέμισε την κάμαρα.
«Ξένος θα ‘ναι», συλλογιέμαι, «έξω από την κάμαρα»
Μα γι’ αυτόν δεν είχα ώρα.


Πώς θυμάμαι αυτή τη μέρα, παγερή Δεκέμβρη μέρα,
Που η μαυρίλα με φοβέρα στοίχειωνε την κάμαρα.
Σφόδρα το επιθυμώ – αλλά μάταια προσπαθώ                                   
Απ’ τη θλίψη να σωθώ – που χάθηκε η Νόρα
Η κόρη η μονάκριβη, των φτερωτών η Νόρα
Δίχως όνομα είναι τώρα.