Παρασκευή, 28 Αυγούστου '10

"θυμάσαι που κάποτε σου είχα μιλήσει για αυτές τις νύχτες...;
αυτές που όλα θα θελα να ηταν αλλιώς...;
αυτές τις νύχτες που θα'θελα να είσαι εδώ
να μου συμπληρώνεις το μισό μου εγώ....;
εδώ και καιρό
ακροβατώ ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα...
έχω βαρεθεί να καταστρέφω τις ημέρες μου για ανούσιους λόγους
το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω... δεν είναι η πτώση όμως αυτό που φοβάμαι...
το ξέρω πως δεν θα αργήσω να σηκωθώ ξανά, πάντα αυτό κάνω
ξέρω τις δυνατότητες μου, τι μπορώ να κάνω και τι όχι·
και αν προσπαθήσω, μπορώ να πετύχω απίστευτα πράγματα...
όχι...όχι, άλλο πράγμα φοβάμαι.
ώρες ώρες όλα μοιάζουν ψεύτικα.
μπερδεύω τα πράγματα μες στο μυαλό μου και δημιουργώ ψευδαισθήσεις
μόνο και μόνο για να γίνω ευτυχισμένη...επιφανειακά
λένε πως δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, μόνο ευτυχισμένες στιγμές.
τους φωνάζω πως λένε ψέμματα.
άνθρωποι σαν εμένα το ξέρουν αυτό!
ένα βράδυ μου είπαν πως η ζωή είναι πολύ απλή και πολύ εύκολη
συνειδητοποίησα πως είχαν δίκιο, εμείς πάμε την ζωή μας όπου θέλουμε
και εγώ θα πάω την δική μου εκεί ακριβώς που πρέπει,
τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω.
λάβα οργή ξεχύνεται στα σωθικά μου,
δεν πρέπει όμως να το δείξω, γιατί ξέρω ποιος κάποιος θα πληγωθεί απ'αυτό...
ίσως και ο εαυτός μου
σύντομα θα βρω τον τρόπο να αποβάλλω αυτό τον θυμό και όταν το κάνω
θα γίνω τελείως όπως πρώτα.
το ξέρω ότι αυτή η ώρα δεν θα αργήσει.
και όταν έρθει, θα γίνω όπως ήμουν παλιά.
η διαφορά έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται στην αύρα που εκδίδω
και θα το καταλάβεις, η διαφορά θα φαίνεται στα μάτια μου..."

Απώλεια

Τρεκλίζοντας έπεσε στο έδαφος.
Σκορπισμένα της ψυχής του τα θραύσματα,
ο Άνεμος τα πήρε μακριά
και άφησε πίσω του ένα άδειο κουφάρι.

Το σκοτάδι δεν άργησε να πέσει,
θαρρείς θρηνούσε και αυτό.
Το φεγγάρι κρύφτηκε και ήταν πλέον μόνος
Σιγανό αναφιλητό έπνιγε τις λέξεις
Η Μοναξιά του σκούπιζε τα δάκρυα

Στην αρχή, υπήρχε δυσπιστία.
την διαδέχτηκαν ο πόνος, η θλίψη και η οργή.
Η Νύχτα απάλυνε τον πόνο στοργικά,
μοιράζοντας την λήθη.

Όταν όλα ξεχάστηκαν, απέμεινε το φρικτό, αβάσταχτο συναίσθημα
της ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Putana (όπως λένε και οι φίλοι μας the Italians)

Κάποια, κάποτε, μετά από μια περίεργη συζήτηση μου είπε πως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Εγώ της απάντησα πως η ζωή είναι ωραία, απλά οι άνθρωποι είναι πουτάνες. Όχι, ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να κράξω. Απλά να εκφράσω το συναίσθημα που μου έβγαλε αυτή η συζήτηση. Όχι, η ζωή δεν είναι πουτάνα, οι άνθρωποι είναι. Για αυτό πρέπει να μάθεις να τους χειρίζεσαι. Να τους χειραγωγείς. Να τους ξεχωρίζεις. Να τους βάζεις όρια. Και όταν πάνε να τα περάσουν να τους λες 'ψιτ, πουτανάκι, back off' και να μην τους αφήνεις να εισβάλλουν στην ζωή σου. Και αυτούς που ξέρεις πως είναι διπρόσωπα φίδια, να τους εκμεταλλεύεσαι, για το δικό σου όφελος, ίσως και για δικό τους (ποτέ δεν ξέρεις). Ακούγομαι κακιά; Μπορεί και να είμαι. Είμαι όμως και αληθινή, και δεν προσποιούμαι. Ώρες αφού τελείωσε αυτή η συζήτηση πραγματευόμουν το συγκεκριμένο θέμα και δεν κατέληξα πουθενά τελικά. Ωραίες οι 'συμβουλές' που δίνω, ή ίδια τις ακολουθώ όμως ή παραμυθιάζω το μικρό μου μυαλουδάκι?

Η Κάποια έκλεισε τη συζήτηση με τα εξής λόγια
μακάρι μια μέρα να ξεχάσω
και να είναι τα πράγματα όπως εγώ τα βλέπω
και όχι όπως πρέπει να είναι
μακάρι
να είναι μια όμορφη ζωή
σε αυτό ήπια σήμερα
όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όσους αγαπω

....μετά από αυτό έφυγε