Απώλεια

Τρεκλίζοντας έπεσε στο έδαφος.
Σκορπισμένα της ψυχής του τα θραύσματα,
ο Άνεμος τα πήρε μακριά
και άφησε πίσω του ένα άδειο κουφάρι.

Το σκοτάδι δεν άργησε να πέσει,
θαρρείς θρηνούσε και αυτό.
Το φεγγάρι κρύφτηκε και ήταν πλέον μόνος
Σιγανό αναφιλητό έπνιγε τις λέξεις
Η Μοναξιά του σκούπιζε τα δάκρυα

Στην αρχή, υπήρχε δυσπιστία.
την διαδέχτηκαν ο πόνος, η θλίψη και η οργή.
Η Νύχτα απάλυνε τον πόνο στοργικά,
μοιράζοντας την λήθη.

Όταν όλα ξεχάστηκαν, απέμεινε το φρικτό, αβάσταχτο συναίσθημα
της ΑΠΩΛΕΙΑΣ