Είναι κάτι βραδιές που δεν περνάνε με τίποτα.
Που ενώ κάνει ζέστη, εσύ κρυώνεις....
Και όσο και να θες, ο ήλιος δεν βγαίνει, με νιώθεις;
Όταν ομίχλη καλύπτει τις σκέψεις σου,
εσύ προσμένεις τη θαλπωρή ενός χαμόγελου για να νιώσεις όμορφα.
Περιμένεις κάποιον να σε αναζητήσει,
Έχεις την ανάγκη να νιώσεις πως κάποιος σε χρειάζεται
Πως κάποιος δεν αντέχει να ζει χωρίς να κοιτάει τα δικά σου μάτια
Είναι αυτή η αναμονή που σε κάνει να νιώθεις ρίγη
Ίσως και λίγο το παιχνίδι
Χωρίς να ξέρεις αν θα περάσουν ώρες...μέρες...ή βδομάδες
μέχρι να σβήσεις τη φλόγα που μέσα σου καίει-
και θα τη σβήσεις άραγε;
Μ'αρεσεις. Θα μπορούσα να σε αγαπήσω.
Άνθρωποι σαν εσένα δεν πρέπει να ερωτεύονται ανθρώπους σαν εμένα.
(...Ή μήπως ήταν το αντίθετο;)
Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα ορίσω αυτά που προστάζει η φύση;
Απλά είναι που ξέρεις....μου βγάζεις τέτοιο αισθησιασμό
και δεν μπορώ να σου αντισταθώ
με ένα σου βλέμμα με ανεβάζεις, με σηκώνεις και με πετάς πάλι κάτω
Ξέρεις, δεν είναι και εύκολο επίτευγμα αυτό
Για αυτό σε ευχαριστώ
Που κάνεις τις μέρες και τις νύχτες μου
πιο όμορφες, πιο δύσκολες, πιο βάναυσες
που με αναστατώνεις, με παιδεύεις
με κάνεις κομμάτια
με αρρωσταίνεις
και με κάνεις καλά
