Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.

Η ώρα είναι προχωρημένη όταν αποφασίζουμε να επιστρέψουμε επιτέλους. Το σκοτάδι πυκνό, όπως είναι φυσικό, αλλά με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως έχω πλέον τη θέα του ολόφωτου ουρανού. Τα σύννεφα έχουν αποχωρήσει από το σκηνικό.

Όταν χωριστήκαμε με τους άλλους, άρχισα να προχωράω μόνη μου κοιτάζοντας τ'αστέρια.
Το κάνω συχνά αυτό. Να χαζεύω εννοώ, να μην κοιτάζω που πηγαίνω. Είμαι τυχερή που δεν είχα κανένα σοβαρό ατύχημα μέχρι στιγμής.

Τελοσπάντων. Συνέχιζω να προχωράω, ακόμα και έτσι. Κάτι τέτοιες ώρες οι αισθήσεις μου έχουν τόσο πολύ οξυνθεί, που αντιλαμβάνομαι και το παραμικρό κλαδάκι που θα πέσει κάτω.
Περνάω δίπλα από κάτι κάδους, μπόχα. Πάλι απεργία. Πατάω ένα άμοιρο γατί. Ζητάω συγγνώμη νοερά ("Σόρρυ!"). Ένα στενό πιο κάτω, μια οικογένεια τσακώνεται. Άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν τέτοια ώρα;

Μέσα στις σκιές, αναγνωρίζω τη σιλουέτα ενός φίλου μου. Παριστάνω όμως πως δεν τον αντιλαμβάνομαι, προτιμώ  να πάω από άλλο δρόμο και να μην του μιλήσω. Θα μου διέκοπτε τις σκέψεις μου. Καθόλου καλό αυτό. Άντε να ξαναβρώ τον ειρμό μου μετά.

Στη μονοκατοικία μπροστά μου, ένα ζευγάρι έχει ξεχάσει τις κουρτίνες ανοικτές. Φιλιούνται παθιασμένα.  Τόσο παθιασμένα που δεν έχουν αντιληφθεί έναν ηλικιωμένο ματάκια που έχει αράξει στο απέναντι μπαλκόνι και απολαμβάνει το δωρεάν θέαμα. Ποιος ξέρει πόσο καιρό έχουν να δουν τα ματάκια του τέτοια. Σε αντίθεση με το ζευγάρι, εγώ τον αντιλαμβάνομαι όμως. Χάρη στην παρατηρητικότητά μου. Και στο φτέρνισμα που δεν κατάφερε να συγκρατήσει. Γεράματα και ίωση. Στρίβω.

Οι αμυγδαλιές είναι υπέροχες αυτή την εποχή. Ανέκαθεν τις λάτρευα.
Θυμάμαι μικρή, γύρω στα τέσσερα-πέντε, που πήγαινα κάθε πρωί για μάθημα -τι μάθημα να μου πεις τώρα- περνούσα από ένα δρόμο που ήταν γεμάτος ανθισμένες αμυγδαλιές...Και όταν φυσούσε τα μικρά τους άνθη στροβιλίζονταν και χόρευαν με τον άνεμο..γυρνούσαν, γυρνούσαν, γυρνούσαν...και γυρνούσα και εγώ μαζί τους, άπειρες στροφές, τις είχα μετρήσει μία-μία.

Περνάω από το πάρκο. Δεν είναι κανείς τέτοια ώρα, και η ησυχία του μοιάζει τρομαχτική, παράξενη, και απόκοσμη παράλληλα.
Βγάζω τα ακουστικά, αλλά τα ξαναβάζω μέσα. "Γιατί, θα ενοχλήσω κανέναν;"
Τότε βλέπω μια γνωστή μορφή να πλησιάζει προς τα εμένα.
"Μα τι σύμπτωση, τι ευτηχής συγκηρία!" Χα. Κάθεται. Μιλάμε.
Αγάπη, φιλία, συναίσθημα, έρωτας.
Τι μπερδεμένα συναισθήματα! Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.