so i wont forget

Λατρεύω τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Ειδικά όταν είναι βράδυ. Βασικά, όχι, λατρεύω τις βόλτες στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ. Τη μέρα μου τη σπάει, έχει ήλιο και πολυκοσμία.  Όταν είμαι με μεγάλη παρέα, μ'αρέσει να κυκλοφορούμε κάπου με κόσμο, και φασαρία, ενώ όταν είμαι μόνο με ένα άτομο, κάπου ερημικά, ίσως να περπατάμε σε κάποιο μισοφωτισμένο δρόμο...δεν είναι ανάγκη να μιλάμε. Καλά και μόνη μου τη βρίσκω. Αν ήμουν άλλος-η θαρρώ θα με έβρισκα κουλ άτομο..Λογικά. Και το περπάτημα επίσης ωραίο...ή το μοναχικό μεταμεσονύχτιο περπάτημα με συντροφιά ακουστικά και γαμάτη μουσική γαμάει επίσης (εκεί προσποιείσαι πως φιλμάρεις βιντεοκλίπ) . Λατρεύω τα Εξάρχεια. Θέλω να νοικιάσω σπίτι εκεί. Δεν νομίζω πως θα συμβεί σύντομα όμως. Μ'αρέσει πολύ ο καφές με γεύση καραμέλα. Κακό πράγμα ο καφές για τα νεύρα βέβαια. Τη βρίσκω επίσης να διαβάζω βιβλία. Ίσως για αυτό να μου είναι πιο εύκολο να γράφω από το να μιλάω. Στο μυαλό μου βέβαια είμαι καλή με τα λόγια, απλά σπάνια βρίσκουν διέξοδο. Μ'αρέσει η ζέστη. Μ'αρέσει η αλλαγή των εποχών (αν και σπάνιο φαινόμενο πια). Λατρεύω τη θάλασσα, το νερό, και γενικά να κολυμπάω. Μ'αρέσει να γεμίζω την μπανιέρα με άλατα και να χώνομαι εκεί μέσα με τις ώρες με την μουσική στο τέρμα. Σιχαίνομαι το μαύρισμα. Λατρεύω τα γαλάζια μάτια. Τρελαίνομαι για κόκκινα μαλλιά. Και τα ξανθά ωραία είναι.  Μ'αρέσει πολύ να χορεύω, αλλά ίσως όχι και τόσο μπροστά σε κόσμο. Θα ήθελα να μπορώ να τραγουδήσω, αλλά έχω τη χειρότερη φωνή του κόσμου. Είμαι άνθρωπος της νύχτας. Το βράδυ είναι η ώρα μου. Για αυτό μ'αρέσει να ξενυχτάω. Το πρωί δεν λειτουργώ καλά, αλλά πάντα έχω κέφι. Εκτός εάν δεν έχω κοιμηθεί καθόλου, τότε έχω ενέργεια μέχρι τις 12 και μετά ξεραίνομαι όπως τα μωρά. Και βασικά μου τη σπάει που το ξημέρωμα ακούω τα πουλάκια από το πάρκο να τιτιβίζουν, με αποσπούν από τις σκέψεις μου. Σοτγκαν. Μ'αρέσει να ψάχνομαι και να προσποιούμαι όταν μένω μόνη μου πως φιλοσοφώ αυτό που λέγεται ζωή. Πως να μπορέσει άλλωστε να 'φιλοσοφίσει' ένα πιτσιρίκι? Μερικές φορές δυσκολεύομαι να εκφράσω τις σκέψεις μου, αλλά είναι τόσο πολλές. Μέχρι να αφομοιώσω τη μία σκέψη, συνειρμικά μου έρχεται μία αλλη...και πάει λέγοντας.  Βαριέμαι απίστευτα πολύ και απίστευτα γρήγορα. Τη μουσική, τα μέρη, τους ανθρώπους....ειδικά τους ανθρώπους. Αλλά έχω την εντύπωση πως ξέρω να εκτιμώ ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν. Μ'αρέσει όταν ένα δωμάτιο είναι ντουμάνι από τους καπνούς. Στο μυαλό μου οι καπνοί παίρνουν σχήμα, φτιάχνουν διάφορα σχέδια. Αλλά το παράδοξο είναι πως δεν μ'αρέσει να χαζεύω τα σύννεφα. Μ'αρέσει ο χυμός πορτοκάλι και το κρασί και ας με πειράζουν στο στομάχι. Συνήθως φοράω μαύρα ρούχα. Σχεδόν πάντα βασικά. Η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας είναι το ηλιοβασίλεμα. Μ'αρέσει η αίσθηση του αέρα και τα μαλλιά που ανεμίζουν όταν είμαι πάνω σε μια μηχανή, και ας μου φεύγουν τα δάκρυα παντού. Λατρεύω να γελάω, και τέλος, ακόμα περισσότερο λατρεύω αυτούς που με κάνουν να γελάω:) Και κάθε φορά που θα ξεχνάω ποια είμαι, θα διαβάζω όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που μου θυμίζουν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Και το πιο περίεργο είναι πως μετά από όλα αυτά, και μετά από χρόνια όλα αυτά θα ισχύουν ακόμα...