Φτάνω στην κορυφή του μεγάλου φάρου. Παγερός άνεμος, και κρύες σταγόνες βροχής μαστιγώνουν το πρόσωπό μου. Το τσουχτερό κρύο προκαλεί στα μέλη μου μεγάλο πόνο, αλλά δεν με νοιάζει, γιατί με κάνει να νιώθω ζωντανή, πιο ζωντανή από ποτέ. Οτιδήποτε με κάνει να αισθάνομαι, ακόμα και η αίσθηση του πόνου, με κάνει να νιώθω ζωντανή. Χαζεύω λίγο το μουντό τοπίο γύρω μου. Ύστερα προχωρώ και φτάνω στα κάγκελα. Τα ψηλαφίζω νωχελικά, συνάμα νευρικά. Στρέφω το βλέμμα μου κάτω, χαμηλά και αντικρίζω Την Άβυσσο. Στον ουρανό, πλανιέται Χάος. Κοιτάζω πάλι τα σκουριασμένα κάγκελα με κουρασμένο βλέμμα. Τότε με μια σβέλτη, αλλά επιτηδευμένη κίνηση σκαρφαλώνω και ισορροπώ στην μικρή τους επιφάνεια. Υψώνω τα χέρια μου αρμονικά προς τα πάνω σαν μια τελευταία απελπισμένη έκκληση σε ένα θεό που δεν υπάρχει, "Σώσε με". Κανένας δεν είναι εκεί. Με ξέχασε άραγε; Ύστερα, αφήνω το σώμα μου να παρασυρθεί. Πέφτω...είμαι ελεύθερη, επιτέλους ελεύθερη! Ξαφνικά ζαρώνω. Δε φοβάμαι το θάνατο, ούτε και ότι υπάρχει μετά απ'αυτόν. Φοβάμαι για αυτούς που θα αφήσω πίσω μου.
Τινάζομαι στο κρεβάτι μου. ΞΥΠΝΗΣΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου