And That's All There Is

Today I woke up and I felt something was different.

I couldn't move my body as easily as normally can, my joints were cracking, and I had an intense pain all over my tired body. So I got up in front of my vile enemy, and I looked in the mirror.

At first, I was shocked. I saw someone look deep into what seemed to be my eyes, only that those eyes were crowned with dark circles, wrinkles and bags. Then I realised....Damn, did I got ugly and old. It suddenly got to me.
Every night, every goddamn night I cryed my sad self to sleep reminiscing my younger days, the days where I dreamt -nay, where I waited for something big to happen to me, while I did nothing.

Well guess what, past self. Nothing does happen when you simply just wait.
I let my life pass me by, and now I have nothing to do but wait for death to come for me.
And while I do that, I shall reminisce my seemingly happier days.

And that's all, folks.

Εκείνος

(Εκείνος, τα τελευταία χρόνια έχει σοβαρά προβλήματα με τον ύπνο.

Οπότε λοιπόν Εκείνος, χουζουρεύει στο κρεβάτι του, αντί να προσπαθεί να κοιμηθεί, και αναλογίζεται τις λάθος επιλογές του.)

Τι θα γινόταν άραγε αν είχε περάσει στη σχολή που ήθελε;

Μήπως τελικά είχε ταλέντο σε κάτι -οτιδήποτε- και απλά ποτέ του δεν το ανακάλυψε επειδή ποτέ του δε προσπάθησε για τίποτα;

Μήπως ήταν λάθος που έδιωξε άτομα από κοντά του και κράτησε μόνο τις κακές συνήθειες για συντροφιά; 

Μήπως ήταν παράλογο που ενστερνιζόταν από τότε που θυμάται τον εαυτό του τα θέλω και τα πιστεύω των άλλων και δεν αποκτούσε ποτέ δικά του;

......όταν η καταμέτρηση των λαθών φτάνει στο τέλος της, Εκείνος αλλάζει πλευρό. Έχει πια ξημερώσει. Υπόσχεται στον εαυτό του πως με την επόμενη χαραυγή θα αλλάξει και ο ίδιος. Θα προσπαθήσει για το μέλλον του, θα ψάξει για δουλειά, θα προσεγγίσει αυτούς που έδιωξε, δε θα πίνει τόσο...

Αυτό που δεν έχει προσέξει είναι ότι ο ήλιος έχει βγει, και Εκείνος του γυρίζει πανηγυρικά τη πλάτη...

Πλησιάζει άλλο ένα βράδυ που θα το περάσει πιωμένος και άυπνος...και μόνος.

Ανάρτηση Ασυνάρτησης

Είναι κάτι βραδιές που δεν περνάνε με τίποτα.

Που ενώ κάνει ζέστη, εσύ κρυώνεις....

Και όσο και να θες, ο ήλιος δεν βγαίνει, με νιώθεις;

Όταν ομίχλη καλύπτει τις σκέψεις σου,

εσύ προσμένεις τη θαλπωρή ενός χαμόγελου για να νιώσεις όμορφα.

Περιμένεις κάποιον να σε αναζητήσει,

Έχεις την ανάγκη να νιώσεις πως κάποιος σε χρειάζεται

Πως κάποιος δεν αντέχει να ζει χωρίς να κοιτάει τα δικά σου μάτια

Είναι αυτή η αναμονή που σε κάνει να νιώθεις ρίγη

Ίσως και λίγο το παιχνίδι

Χωρίς να ξέρεις αν θα περάσουν ώρες...μέρες...ή βδομάδες

μέχρι να σβήσεις τη φλόγα που μέσα σου καίει-

και θα τη σβήσεις άραγε;

Μ'αρεσεις. Θα μπορούσα να σε αγαπήσω.

Άνθρωποι σαν εσένα δεν πρέπει να ερωτεύονται ανθρώπους σαν εμένα.
                                                    (...Ή μήπως ήταν το αντίθετο;)
Αλλά ποιος είμαι εγώ που θα ορίσω αυτά που προστάζει η φύση;
Απλά είναι που ξέρεις....μου βγάζεις τέτοιο αισθησιασμό
και δεν μπορώ να σου αντισταθώ
με ένα σου βλέμμα με ανεβάζεις, με σηκώνεις και με πετάς πάλι κάτω
Ξέρεις, δεν είναι και εύκολο επίτευγμα αυτό
Για αυτό σε ευχαριστώ
Που κάνεις τις μέρες και τις νύχτες μου
πιο όμορφες, πιο δύσκολες, πιο βάναυσες
που με αναστατώνεις, με παιδεύεις
με κάνεις κομμάτια
με αρρωσταίνεις
και με κάνεις καλά

Παρασκευή, 28 Αυγούστου '10

"θυμάσαι που κάποτε σου είχα μιλήσει για αυτές τις νύχτες...;
αυτές που όλα θα θελα να ηταν αλλιώς...;
αυτές τις νύχτες που θα'θελα να είσαι εδώ
να μου συμπληρώνεις το μισό μου εγώ....;
εδώ και καιρό
ακροβατώ ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα...
έχω βαρεθεί να καταστρέφω τις ημέρες μου για ανούσιους λόγους
το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω... δεν είναι η πτώση όμως αυτό που φοβάμαι...
το ξέρω πως δεν θα αργήσω να σηκωθώ ξανά, πάντα αυτό κάνω
ξέρω τις δυνατότητες μου, τι μπορώ να κάνω και τι όχι·
και αν προσπαθήσω, μπορώ να πετύχω απίστευτα πράγματα...
όχι...όχι, άλλο πράγμα φοβάμαι.
ώρες ώρες όλα μοιάζουν ψεύτικα.
μπερδεύω τα πράγματα μες στο μυαλό μου και δημιουργώ ψευδαισθήσεις
μόνο και μόνο για να γίνω ευτυχισμένη...επιφανειακά
λένε πως δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, μόνο ευτυχισμένες στιγμές.
τους φωνάζω πως λένε ψέμματα.
άνθρωποι σαν εμένα το ξέρουν αυτό!
ένα βράδυ μου είπαν πως η ζωή είναι πολύ απλή και πολύ εύκολη
συνειδητοποίησα πως είχαν δίκιο, εμείς πάμε την ζωή μας όπου θέλουμε
και εγώ θα πάω την δική μου εκεί ακριβώς που πρέπει,
τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω.
λάβα οργή ξεχύνεται στα σωθικά μου,
δεν πρέπει όμως να το δείξω, γιατί ξέρω ποιος κάποιος θα πληγωθεί απ'αυτό...
ίσως και ο εαυτός μου
σύντομα θα βρω τον τρόπο να αποβάλλω αυτό τον θυμό και όταν το κάνω
θα γίνω τελείως όπως πρώτα.
το ξέρω ότι αυτή η ώρα δεν θα αργήσει.
και όταν έρθει, θα γίνω όπως ήμουν παλιά.
η διαφορά έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται στην αύρα που εκδίδω
και θα το καταλάβεις, η διαφορά θα φαίνεται στα μάτια μου..."

Απώλεια

Τρεκλίζοντας έπεσε στο έδαφος.
Σκορπισμένα της ψυχής του τα θραύσματα,
ο Άνεμος τα πήρε μακριά
και άφησε πίσω του ένα άδειο κουφάρι.

Το σκοτάδι δεν άργησε να πέσει,
θαρρείς θρηνούσε και αυτό.
Το φεγγάρι κρύφτηκε και ήταν πλέον μόνος
Σιγανό αναφιλητό έπνιγε τις λέξεις
Η Μοναξιά του σκούπιζε τα δάκρυα

Στην αρχή, υπήρχε δυσπιστία.
την διαδέχτηκαν ο πόνος, η θλίψη και η οργή.
Η Νύχτα απάλυνε τον πόνο στοργικά,
μοιράζοντας την λήθη.

Όταν όλα ξεχάστηκαν, απέμεινε το φρικτό, αβάσταχτο συναίσθημα
της ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Putana (όπως λένε και οι φίλοι μας the Italians)

Κάποια, κάποτε, μετά από μια περίεργη συζήτηση μου είπε πως η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα. Εγώ της απάντησα πως η ζωή είναι ωραία, απλά οι άνθρωποι είναι πουτάνες. Όχι, ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να κράξω. Απλά να εκφράσω το συναίσθημα που μου έβγαλε αυτή η συζήτηση. Όχι, η ζωή δεν είναι πουτάνα, οι άνθρωποι είναι. Για αυτό πρέπει να μάθεις να τους χειρίζεσαι. Να τους χειραγωγείς. Να τους ξεχωρίζεις. Να τους βάζεις όρια. Και όταν πάνε να τα περάσουν να τους λες 'ψιτ, πουτανάκι, back off' και να μην τους αφήνεις να εισβάλλουν στην ζωή σου. Και αυτούς που ξέρεις πως είναι διπρόσωπα φίδια, να τους εκμεταλλεύεσαι, για το δικό σου όφελος, ίσως και για δικό τους (ποτέ δεν ξέρεις). Ακούγομαι κακιά; Μπορεί και να είμαι. Είμαι όμως και αληθινή, και δεν προσποιούμαι. Ώρες αφού τελείωσε αυτή η συζήτηση πραγματευόμουν το συγκεκριμένο θέμα και δεν κατέληξα πουθενά τελικά. Ωραίες οι 'συμβουλές' που δίνω, ή ίδια τις ακολουθώ όμως ή παραμυθιάζω το μικρό μου μυαλουδάκι?

Η Κάποια έκλεισε τη συζήτηση με τα εξής λόγια
μακάρι μια μέρα να ξεχάσω
και να είναι τα πράγματα όπως εγώ τα βλέπω
και όχι όπως πρέπει να είναι
μακάρι
να είναι μια όμορφη ζωή
σε αυτό ήπια σήμερα
όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όσους αγαπω

....μετά από αυτό έφυγε

Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.

Η ώρα είναι προχωρημένη όταν αποφασίζουμε να επιστρέψουμε επιτέλους. Το σκοτάδι πυκνό, όπως είναι φυσικό, αλλά με ευχαρίστηση διαπιστώνω πως έχω πλέον τη θέα του ολόφωτου ουρανού. Τα σύννεφα έχουν αποχωρήσει από το σκηνικό.

Όταν χωριστήκαμε με τους άλλους, άρχισα να προχωράω μόνη μου κοιτάζοντας τ'αστέρια.
Το κάνω συχνά αυτό. Να χαζεύω εννοώ, να μην κοιτάζω που πηγαίνω. Είμαι τυχερή που δεν είχα κανένα σοβαρό ατύχημα μέχρι στιγμής.

Τελοσπάντων. Συνέχιζω να προχωράω, ακόμα και έτσι. Κάτι τέτοιες ώρες οι αισθήσεις μου έχουν τόσο πολύ οξυνθεί, που αντιλαμβάνομαι και το παραμικρό κλαδάκι που θα πέσει κάτω.
Περνάω δίπλα από κάτι κάδους, μπόχα. Πάλι απεργία. Πατάω ένα άμοιρο γατί. Ζητάω συγγνώμη νοερά ("Σόρρυ!"). Ένα στενό πιο κάτω, μια οικογένεια τσακώνεται. Άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν τέτοια ώρα;

Μέσα στις σκιές, αναγνωρίζω τη σιλουέτα ενός φίλου μου. Παριστάνω όμως πως δεν τον αντιλαμβάνομαι, προτιμώ  να πάω από άλλο δρόμο και να μην του μιλήσω. Θα μου διέκοπτε τις σκέψεις μου. Καθόλου καλό αυτό. Άντε να ξαναβρώ τον ειρμό μου μετά.

Στη μονοκατοικία μπροστά μου, ένα ζευγάρι έχει ξεχάσει τις κουρτίνες ανοικτές. Φιλιούνται παθιασμένα.  Τόσο παθιασμένα που δεν έχουν αντιληφθεί έναν ηλικιωμένο ματάκια που έχει αράξει στο απέναντι μπαλκόνι και απολαμβάνει το δωρεάν θέαμα. Ποιος ξέρει πόσο καιρό έχουν να δουν τα ματάκια του τέτοια. Σε αντίθεση με το ζευγάρι, εγώ τον αντιλαμβάνομαι όμως. Χάρη στην παρατηρητικότητά μου. Και στο φτέρνισμα που δεν κατάφερε να συγκρατήσει. Γεράματα και ίωση. Στρίβω.

Οι αμυγδαλιές είναι υπέροχες αυτή την εποχή. Ανέκαθεν τις λάτρευα.
Θυμάμαι μικρή, γύρω στα τέσσερα-πέντε, που πήγαινα κάθε πρωί για μάθημα -τι μάθημα να μου πεις τώρα- περνούσα από ένα δρόμο που ήταν γεμάτος ανθισμένες αμυγδαλιές...Και όταν φυσούσε τα μικρά τους άνθη στροβιλίζονταν και χόρευαν με τον άνεμο..γυρνούσαν, γυρνούσαν, γυρνούσαν...και γυρνούσα και εγώ μαζί τους, άπειρες στροφές, τις είχα μετρήσει μία-μία.

Περνάω από το πάρκο. Δεν είναι κανείς τέτοια ώρα, και η ησυχία του μοιάζει τρομαχτική, παράξενη, και απόκοσμη παράλληλα.
Βγάζω τα ακουστικά, αλλά τα ξαναβάζω μέσα. "Γιατί, θα ενοχλήσω κανέναν;"
Τότε βλέπω μια γνωστή μορφή να πλησιάζει προς τα εμένα.
"Μα τι σύμπτωση, τι ευτηχής συγκηρία!" Χα. Κάθεται. Μιλάμε.
Αγάπη, φιλία, συναίσθημα, έρωτας.
Τι μπερδεμένα συναισθήματα! Aγάπη χωρίς πάθος, τρυφερότητα χωρίς καμία αδυναμία.